• Podstawy kasacji w sprawie o odszkodowanie

    W związku z tym należy podkreślić, że art. 481 § 1 KC przyznaje wierzycielowi uprawnienie do żądania odsetek za opóźnienie niezależnie od woli stron wyrażonej w umowie. Skorzystanie z tego uprawnienia zależy jednak wyłącznie od woli wierzyciela. Nic zatem nie stoi na przeszkodzie, żeby wierzyciel z zrzekł się tego uprawnienia jeszcze przed powstaniem opóźnienia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2006 r., sygn. akt V CSK 299/06, OSNC rok 2007, nr 9, poz. 143, Biul.SN rok 2007, nr 2, str. 13, M.Prawn. rok 2007, nr 22, str. 1256, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2007 r., sygn. akt V CSK 445/06).

     

     

    opinie o dobrych prawnikach

     

    Pod pojęcie siły wyższej, w rozumieniu art. 121 pkt 4 KC, podpadają takie stany, gdy rozwiązania legislacyjne uniemożliwiały uprawnionemu właścicielowi nieruchomości skutecznie i efektywnie dochodzenie swoich roszczeń (postanowienie SN z dnia 16.09.2011 r., IV CSK 77/11). Siłę wyższą definiuje się jako zdarzenie zewnętrzne, którego nie można przewidzieć bądź mu zapobiec. Np. siłą wyższą jest obiektywny, niezależny od właściciela nieruchomości, uwarunkowany przyczynami politycznymi stan o powszechnym zasięgu oddziaływania uniemożliwiający skuteczne dochodzenie przed sądem. Także niedostępność środków prawnych, które pozwoliłyby podważyć wadliwe akty władzy publicznej jest porównywalna z uregulowanym w art. 121 pkt 4 KC stanem siły wyższej uniemożliwiającym uprawnionemu dochodzenia swych roszczeń przed sądem.Apelacja pozwanej podlega oddaleniu, ponieważ jest bezzasadna (art. 385 KPC). Sąd I instancji na podstawie przedstawionego przez strony materiału dowodowego w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny w sprawie i chronologię wydarzeń istotnych dla rozstrzygnięcia. Sąd Apelacyjny podziela ustalenia faktyczne oraz wnioski Sądu Okręgowego i przyjmuje za własne, bez potrzeby ich powtarzania oraz ponownej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów. skuteczny adwokat łódź

     

    Pozwana co do kwestii najistotniejszych w sprawie tj. istnienia po jej stronie zadłużenia wobec powoda oraz wysokości długu nie zgłaszała zarówno w toku postępowania pierwszoinstancyjnego jak również w apelacji zarzutów. Klauzula generalna z art. 5 KC dotyczy zarówno zachowań faktycznych, jak i czynności prawnych (także proceduralnych), dokonywanych na podstawie kompetencji wchodzących w zakres danego prawa podmiotowego. Jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 19 maja 2006 r. (III CZ 28/06), klauzula ta służy ocenie zachowań strony i sposobu korzystania przez nią ze swego prawa podmiotowego.

     

     

    adwokat do trudnej sprawy cywilnej

     

     

    Według zapatrywania dominującego w doktrynie i judykaturze wierzyciel dochodząc kary umownej nie jest zobligowany do udowodnienia szkody, a tym bardziej jej wartości. Pogląd ten znajduje uzasadnienie w przepisie art. 484 § 1 KC w którym ustawodawca expressis verbis zanegował istnienie bezpośredniej zależności między wysokością zaistniałej szkody i wysokością roszczenia o karę umowną. Wysokość szkody może mieć natomiast wpływ na miarkowanie kary umownej, jednak wykazanie braku szkody wierzyciela lub jej niewielkiego rozmiaru spoczywa na dłużniku. Pozwana dowodów takich nie przeprowadziła wadliwie uznając, iż ciężar dowodu wykazania szkody i jej wysokości spoczywa na powodzie. Tymczasem nawet wykazanie przez dłużnika braku szkody, co w sprawie nie nastąpiło, co do zasady nie zwalnia go od obowiązku zapłaty kary umownej (por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego mająca moc zasady prawnej z 6 listopada 2003 r., III CZP 61/03, OSP 2004/9/115).W dniu 2 marca 2006 roku H.M. uległ wypadkowi drogowemu, na skutek którego doznał obrażeń ciała w postaci urazu czaszkowo-mózgowego z krwawieniem śródczaszkowym, w tym z obecnością krwiaków śródmózgowych, w wyniku czego doszło do pourazowego zespołu psychoorganicznego i niedowładu połowicznego prawostronnego ciała. Sąd Rejonowy w Giżycku wyrokiem z dnia 27 czerwca 2007 roku w sprawie II K 195/07 za winnego tego wypadku uznał M.R. i zasądził od niego na rzecz H.M. kwotę 3.000 złotych tytułem nawiązki. prawniczy ranking


    Tags Tags : ,
  • Commentaires

    Aucun commentaire pour le moment

    Suivre le flux RSS des commentaires


    Ajouter un commentaire

    Nom / Pseudo :

    E-mail (facultatif) :

    Site Web (facultatif) :

    Commentaire :